شهر دوستدار کودک
آزاده محمدحسین: مدیران رسانه روزنامه‌نگاری کودک و نوجوان را جدی نمی‌گیرند

یک روزنامه‌نگار حوزه‌ی کودک و نوجوان، با اشاره به مشخصه‌های شهر دوستدار کودک بیان کرد: توجه به بخش فرهنگی یکی از مشخصه‌های شهر دوستدار کودک است. متاسفانه در حضور کمرنگ بزرگان حوزه‌ی فرهنگ کودک و نوجوان در عرصه‌های گوناگون سینما، تئاتر و رسانه، عرصه‌ی روزنامه‌نگاری هم عقب مانده است.

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی کودک‌شهر، آزاده محمدحسین با اشاره به کاستی‌های در حوزه‌ی روزنامه‌نگاری کودک و نوجوان گفت:عقب ماندن در این حوزه خودخواسته نبوده و در مقایسه با مطبوعات بزرگ‌سال، افراد متخصص معدودی هستند که توامان دغدغه‌ی کودک و نوجوان داشته باشند، روزنامه‌نگاری بلد باشند و همین‌طور حاضر باشند برای فعالیت در این حوزه منافع مادی کم‌تری کسب کنند.
این روزنامه‌نگار در مورد سختی‌های کار در مطبوعات کودک و نوجوان توضیح داد: یکی از بزرگ‌ترین مشکلات روزنامه‌نگاری کودک و نوجوان این است مدیران رسانه آن را جدی نمی‌گیرند. در سال‌هایی که در مطبوعات کودک فعالیت می‌کردم مدیران تصور می‌کردند که نوشتن برای این گروه سنی کار بسیار راحتی است و با جملات کودکانه می‌توان روزنامه‌نگاری کرد. درحالی‌که بابت هر کلمه برای خوراک فکری به آن‌ها باید فکر کنید. همچنین حتما باید آموزش به شکل غیر مستقیم باشد که پس زننده نباشد، از کودکان جا نمانده باشد، نو و ساده و صمیمی باشد. همه‌ی این‌ها باید در کنار هم قرار بگیرد تا به یک نشریه‌ی مناسب کودک تبدیل شود و کودکان را مشتاق به خواندن کرد.
او در مورد علت‌های دیگری که باعث شده تا به چند نشریه در این حوزه محدود شویم گفت: روزنامه‌نگاران در معدود مجلات کودک و نوجوانی که همچنان باقی مانده متاسفانه با چنگ و دندان سعی می‌کنند راه‌شان را ادامه بدهند. در روزنامه‌نگاری کودک و نوجوان سرمایه‌گذار کافی و همچنین طالب خواندن وجود ندارد. علاوه بر این در سال‌های قبل امکان ارتباط کودکان از طریق نامه‌نگاری با نشریات فراهم بود و مخاطبان فعال در سال‌های بعد به متخصصان فرهنگی و سرمایه‌هایی تبدیل می‌شدند که در زمینه‌های گوناگونی می‌توانستند فعالیت کنند.
آزاده محمدحسین در مورد ویژگی‌های یک شهر دوستدار کودک توضیح داد: اولویت یک شهر دوستدار کودک امنیت کودکان است، ما در شهرها فضای امن و آرامی برای کودکان بسیار کم داریم. وقتی کودک یا نوجوان از خانه خارج می‌شود، خانواده باید خیالش راحت باشد که فضایی که قرار است به کودک تحمیل شود، فضای خشونت نباشد. منظور از خشونت، در کوچک‌ترین وجه آن خشونت بصری در سازه‌های شهری است. من به عنوان یک روزنامه‌نگار و یک مادر وقتی به در و دیوار شهر نگاه می‌کنم ساختمان‌ها، پل‌ها و اتوبان‌های خشنی را می‌بینم که رنگ‌های مرده‌ای دارند. در برخی از سازه‌ها می‌توانند تصاویر آرامش‌بخشی را به تصویر بکشند که کودک فقط با بتن و سیمان و آهن سرد و بی‌روح مواجه نشود. شوربختانه اخبار عجیبی در مورد امنیت جانی کودکان می‌خوانیم که دچار تعرض شده‌اند و یا به علت استاندارد نبودن خیابان‌ها تصادف کرده‌اند.
او افزود: در برخی از شهرهای بزرگ ممکن است شهرداری‌ها بخش‌هایی از شهر را به شکل نمادین زیبا کنند اما فضایی که کودکان با آن روبه‌رو هستند حس خوبی نمی‌دهد. حجم ماشین‌ها در ترافیک سنگین و آلودگی صوتی باعث می‌شود تا آرامش از کودک گرفته شود.
محمدحسین با اشاره به نبود فضای سرگرمی برای کودکان در شهر، عنوان کرد: کودکان نسل جدید امکان بازی و تفریح در محدوده‌ی محل سکونت‌شان ندارند. در کوچه نمی‌توان بازی کرد چرا که ساختمان‌ها متراکم شده، به جای هر حیاط آپارتمان با واحدهای محدود ساخته شده و ساختمان‌ها از حالت افقی به حالت عمودی تبدیل شده‌اند. به همین خاطر به محض شروع بازی در کوچه حداقل سه همسایه به سر و صداها اعتراض می‌کنند. این اعتراض در اکثر مواقع به جاست چرا که آسایش آن‌ها را سلب می‌کند.
نویسنده‌ی کتاب «روزنامه‌نگاری ایرانی: درس‌های تجربه»، با اشاره به اهمیت حضور در جامعه و در یک شهر دوستدار کودک، گفت: کودکان در مناطق مرفه‌نشین کم‌تر امکان حضور در بیرون از خانه را برای در کنار جمع بودن دارند. کودکان در شهر دوستدار کودک این امکان را پیدا می‌کنند تا همزیستی را تجربه کنند و آداب اجتماعی را از هم‌سالانشان یاد بگیرند. در حالی که در فضای فعلی چنین امکانی وجود ندارد و پدر و مادرها امید دارند تا فرزندشان در مهد کودک اجتماعی شدن را یاد بگیرند.
او اظهار داشت: در هنگام استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، نگاه غالب این است که کودک باید بایستد تا یک سالمند یا بیمار بتواند بنشیند. در حالی که فکر می‌کنم کودک هم به اندازه‌ی یک بزرگ‌تر حق برخورداری از یک فضای راحت و ایمن را دارد. کودک باید حس ارزشمند بودن و مورد احترام واقع شدن را در یک شهر دوستدار کودک لمس کنند، به همان اندازه‌ای که بزرگ‌ترها به دنبال دیده و شنیده شدن هستند.

* به تازگی تهران به همراه ۱۱ شهر دیگر ازجمله شیراز، رشت، تبریز، و…. به عنوان نامزد شهر دوستدار کودک معرفی شده‌اند. تا پایان سال، تکلیف شهرهای دوستدار کودک ایران مشخص می‌شود. اما در همین ایام سعی داریم از دل گفت‌وگو با کارشناسان حوزه‌های مختلف، نگاهی داشته باشیم به تعریف‌ها، اثرات و ویژگی‌های شهر دوستدار کودک.

#شهر_دوستدار_کودک
#شهردوستدارکودک

گفت‌وگو از نیلوفر شهسواریان، کودک‌شهر